Οι καλλιτέχνες
Κι οι γνωρίζοντες
Οι λογοτέχνες
Κι οι φιλόσοφοι
Αποσυρμένοι σε φυλακές εγωισμού
Που έστησαν μόνοι
Για να μην τους αγγίξουν όσα τους πονούν
Φυλακισμένοι μέσα σε ιδιόρρυθμες λέξεις
Δίχως ψυχή
Αυνανίζουν τον πόνο τους
Απομακρύνουν το τίποτα
Χτίσανε τις πόρτες τους
Εκ των έσω
Έγιναν λευκότεροι απ’ το λευκό
Επιδιώκοντας να ξορκίσουν κάθε μαύρο
Κι απομείναμε μόνοι
Εμείς οι μη γνωρίζοντες
Οι άτεχνοι
Να προσπαθούμε μη τυχόν και ξεπεράσουμε το γκρίζο
Μυαλό δεν έχουμε
Μόνο που πονάμε κι εμείς
Μόνο που αγαπάμε κι εμείς
Μόνο που θέλουμε να σε δούμε να χαμογελάς και πάλι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου